Evde her zamankinden farklı bir hareketlilik vardı.
Kirli çamaşırlar havalarda uçuşuyor, tabaklar ve çanaklar
yerlerde parende atıyordu.
Bunları hizaya sokmak isteyen elektrik süpürgesi çığlığı
basıyor, paspas ; hazırola geçmiş ondan gelecek komutları bekliyordu.
Ortalıkta insan yokmuş da ,
evin temizi kirlisi bütün cansız bireyleri temizlik
seferberliği ilan etmişti sanki.
O da ne! Biraz erken davrandık sanırım.
Evin hanımı Pirüpak da buradaymış!
Koridorun bir ucundan diğer ucuna ayaklarında kay kay var
misali koşuşturanbir kadın o.
Biz bu sahneleri görmeye alıştık, siz de alışırsınız artık!
Sevgili eşi demiryolu emekçisi: Makinist Kazım.
Ayda on beş-yirmi gün evinden, Pirüpak’ ından ayrı.
Trenle yurtdışı turları moda olduğundan beri, seyahatleri
çoğaldı.
Pirupak’ ta üzüldü bu duruma ilk başlarda.
Hiç bu kadar ayrı kalmamışlardı ki.
Kazım’ ın ilk uzun seyahatini sormayın gitsin!
Buna gönül mü dayanırdı?
Yataklara düştü. Eş-dost endişe ettisağlığından.
İkinci seyahatte ise yataklara düşmese de yüzünden düşen
binparçaydı.
Neyse…
İnsan her şeye alışıyor. Uzun seyahatlere de alıştı bizimki.
Buna kendince bir çözüm buldu.
Eşi her akşam gelecekmiş gibi mükellef sofralar kuruyordu.
Burnunda tütüyordu sevdiceği. Ara ara gözü buğulanıyor,
vuslatı bekliyordu, heyecanla.
Kirli bir bardak bile bırakmıyordutezgâhta.Eşi bundan çok
rahatsız olurdu. Biliyordu.
Evde her şey yerli yerinde ve sevdiğinin istediği gibiydi
işte.
Hep böyle olmuştu hayatında zaten.
Sevdiklerine göre bir yaşam…
Akşam kapı zilinin çalacağı vakitlerde en güzel kıyafetlerini
giyiyor, saçını şekillendiriyor, makyajını yapıyor, bekliyordu.
Bekledi.. Bekledi…
Günler geçiyordu.
O kapı zili bir türlü çalmıyordu.
Çal…Çal…Çal
Çalmıyordu işte!
Artık beklemekten yorulmuştu.
O bu kadar mutsuz ve yalnızkeneşinin, ailesinin,
arkadaşlarının tepkisizliği onu çıldırtıyordu.
Uzaktan dudak altından alaycı gülümsemeleri hissediyordu
üzerinde.
Çevresindekiler anlam veremiyorlardı Pirüpak’abir türlü.
Neydi onun bu yaptıkları şimdi!diye söyleniyorlardı
içlerinden
O ise;
Günlerce yalnız kalmanın verdiği hüzünle,
Gittikçe her şeyden soğudu.
“Kendimi mi kandırdım
ben şimdiye kadar!”diye düşündü.
Bir yalan ve onun üzerine kurulmuş bir dünya!
Zarar vermek, kırıp dökmek istedi.
Ama öyle yetiştirilmişti ki bunu düşünmüş olmaktan bile
utanıyordu.
“Sen nasıl istersen”
“Sizin dediğiniz gibi
olsun”
“Ben de öyle
düşünmüştümzaten” gibi cümleler kurmuştu hayatı boyunca
Verilen roldü onun için hayat!
Hayatının içinde kendi ayak izleri yoktu.
Belki de bu yüzden artık hiçbir şey yapmak istemiyordu.
Kirli bardağı yıkamak istemiyordu.
Mis gibi tüten yemekler yapmak istemiyordu.
Saçını taramak istemiyordu.
Evden dışarıya çıkmak istemiyordu.
İs-te-mi-yor-du.
İs-te-mi-yor-du.
Bunu uygulamaya geçirdi hızla;hiçbir şey yapmamayı!
Eşi için hep sağlıklı yemekler yapan Pirupak, sağlık lafının
“S” ini duymamak adına ıvır zıvırla geçiştirmeye başladı önce öğünlerini.
Baktı olmadı hazır yemek siparişi verdi.Kutuda kalan
kırıntıları günlerce bekletti.Kurtçuklar oluştu. Onları izledi. Hatta bir ara “Onları mı beslesem evcil hayvan olarak”diye
geçirmedi değil içinden…!
Mutfakta ne kullandıysa yıkamadı, lavaboda bir tepecik
oluşturdu kirlilerden. Bütün evi kokular sardı.
Bilgisayar başında tüm gününü, gecesini geçiriyordu.Kah sakız
çiğniyor gelişi güzel bir yerlere yapıştırıyor, kah yediği yemişlerin
kabuklarını yerlere atıyor kümecikler oluşturuyordu.
Dişini bile fırçalamıyordu.
Bütün önemsediği günlük uğraşlar yerle bir olmuştu.
Ayakkabılar, kirliler her şey yerlerdeydi.
Zaten kirlilerdi, ne gerek vardı ki toplamaya canım.
Evin her yerindeki dolapların kapıları, çekmeceleri açıktı.
Hem açılan kapak niye kapatılırdı ki!
Gereksiz buluyordu, önceden titizlenerek yaptığı her şeyi
Hem bu güne kadar toplamıştı, temizlemişti de ne olmuştu,
neye yaramıştı!
Nasıl bu kadar saçma sapanlıklarla yıllarca uğraşmıştı!
Şaşırıyordu kendine.
Annesi,Pirüpak’ ı çağırıyorduKazım gidince yalnız kalmasın
diye. Kardeşi,yeğeni küçük Ayşe’ yigörsün istiyordu. Arkadaşları davet
ediyordu.Ama nafile…
Gitmiyordu hiçbir yere.
O yeni düzenine alışmıştı ve çok memnundu.
Bilirlerse onun bu durumunu yine toplumun istediği kalıplara
sokarlardı.
Ama o dönemezdiki geri
Gizli kalmalıydı her şey, gizli.
Bir ikilemdeydi.
Ne yapsın;
örnek evlat, iyi eş, arkadaş…buraya kadardı.
Bir yerden patlak verecekti, böyle olmuştu.
İyi ki de olmuştu.
Böylece ikili bir oyun başladı hayatında.
Eşi gidince istediklerini yapıyor ki; bu hiçbir şey
yapmamaktı.
O gelmeden bir gün önce evde sıkı yönetim ilan ediliyordu.
Onu tertemiz bir ev, ütülü gömlekler, mutfakta mis gibi kokularla karşılıyordu.
Tabii bakımlı ve sevgi dolu bir eş oluyordu Pirüpak.
İşte bütün hazırlıkların nedeni buydu. Sevgili eşi geliyordu
4 saate kadar…
“Her şeyi
yetiştirmeliyim” diye söyleniyordu.
Uzun, kestanenin türlü tonlarını barındıran saçı, pencereden
sızan gün ışığının etkisiyle hareleniyordu. O bu güzellikten habersiz “ Üfff, çok sıkıldım” diyerek saçlarını
yoluyordu. Evde toka avına çıktı. “Nerde bu, nerde ? Arayınca da bulunmaz ki!”
Birden akşam, bilgisayar başındayken tokanın saçında olduğunu
hatırladı. Mutfağa doğru ilerlerken ani bir manevrayla bilgisayar odasına
yöneldi. O kadar hızlı hareket ediyordu ki oraya buraya çarpmadık yeri kalmadı.
Akşama bu şekilde çıkmak çok kötü olurdu. Kocası onu bu halde
görmemeliydi.
“ Oh, şükürler olsun”
dedi .Saçını toplayınca rahatlamıştı.
“Ne kadar da çok iş
varmış” diye geçirdi içinden.
“Normalde
yetiştirirdim? Bugün elim ayağım birbirine karışıyor”dedi.
Ama pes etmedi. Etmeyecekti.
Bilgisayar odasına gelmişken orayı da toparlamaya başladı.
Birkaç adım atmıştı ki ayağı yere çakılı kaldı.
Sakız yapışmıştı.
Eğildi, terliğini çıkarmak üzereyken, kafasını hızla masaya çarptı.
Elini başına götürdüğünde bir ıslaklık hissetti.
Kanıyordu.
Kanı görünce bir çığlık attı. Kendinden geçti.
Gözlerini açtığında, karşısında eşini buldu.
Sevgiyle, şevkatle, endişeyle kendisine bakıyordu.
Kazım düşünceliydi,bir şeylerin ters gittiğini anlıyordu
ama nedenini çıkaramıyordu.
Ev pislik içindeydi.
Temizlik abidesi karısına ne olmuştu da buralar böyle bir hal
almıştı.
Pirüpak konuşmuyordu, konuşamıyordu.
Ne o eşine bir şey söyledi.
Ne de eşi ona.
Gözleriyle konuşuyorlardı sanki
Ani bir gülümseme belirdi gözbebeklerinde
Büyüdü…Büyüdü
Dudaklarda şen kahkahalara dönüştü
Ve raydan çıkan evlilik trenleri
doğru hatta yöneldi.
