Suda Yaşam 2014 yapımı Wes Anderson filmi.
Yönetmenin daha önce Büyük Budapeşte Oteli filmini izlemiştim. Orada da Suda Yaşam filminde de gerçek anlatılsa bile renk seçimiyle özellikle gerçekten kopuş absürt bir dünyaya girişin ayaksesleri ni duyuyorsun. Filmin açılışı tiyatro sahnesi ve perde ile olunca da yaşanılan gerçek değil de sahnelenen bir kurgu olduğu hatırlatıyor. Yönetmen filme yabancı, metne mesafeli bir duruşla olayın akışına değil bütün anlamına odaklanmamızı sağlıyor.
On yıldır ününü kaybetmiş yıldız belgeselcinin şahlanışı olarak gördüğü son belgeselinin gala gecesi Kahramanın Sonsuz Yolculuğu' na çıkışımızı ilk kırılma noktasıyla başlatıyor.
Baş karakterimizin tanık olduğunu iddia ettiği Jaguar Köpekbalığı bilinmeyen bir efsane. Göz yanılsaması diyor tayfaları.
Belgeselcinin kabul etmediği pilot oğlu, hamile muhabir, baştaki çocuk farklı bir yaşamın mümkün olduğuna dair umudu taşısa da sahne ışıkları, şatafatlı yaşam yanında sönük birer mum ışığı olmaktan öteye gidemiyor.
Başkarakterimiz gölgesiyle, aslında olduğu kişiyle tanışınca, onu kabul edince bizler de aynı sorguyla kendimizle yüzleşiyoruz.
Bilinmeyen bir düşman çizip onun peşinde debelenmek mi, yolun amaçsızlığı mı, bugüne kadar yaptıklarımızın bir noktadan sonra anlamını yitirmesi mi bizi kendimizden uzaklaştırıyor?
Filmi iki defa izledim. Her defasında gerçek ama değil dedim.
Karakterler, giysiler, mekanlar hep iki uçta gidip geliyor.
Neden suda yaşam diye de düşündüm. Daha önce yaptığı belgeselleri de ara geçiş olarak izledik. Onlar seçilen karakterler ile belgeselcilik mantığından uzakta herbiri gösteri amaçlı yapılmış parodi havasındaydılar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder